Kiken en asemen
Na jaren vermoeidheidsklachten die alsmaar toenamen, zakte mijn lichaam afgelopen november als een met lucht gevulde springkasteel waar de stekker uit getrokken werd in elkaar. Het duurde twee maanden voordat ik me überhaupt besefte dat dit niet het einde betekende. Het betekende wel het einde van iets maar ook het begin van iets nieuws. Hier begint mijn fotoserie ook mee.
Gedurende de afgelopen 316 dagen heb ik mijn fototoestel mee de Nederlandse natuur ingenomen. De foto’s die ik van de natuur in en om onze wijk maakten hielpen mij bij het verwerken van mijn burn-out en depressie. Ik ben op zoek gegaan naar een manier van leven die voor onze voorouders heel normaal was. Een leven waarin ‘kiken en asemen’ niet geleerd hoefde te worden maar heel normaal was. Door op zoek te gaan naar de details waar de natuur zo vol mee zit leerde ik mezelf stil te staan en te ademen. Door van een afstand naar een geheel te kijken gaf ik mezelf de kans om te verdwijnen in iets groters en mijn zorgen los te laten.
Deze fotoserie geeft mijn ontwikkelingen in zowel de fotografie als deze nieuwe levenskunst weer.