Kiken en asemen
Na jaren vermoeidheidsklachten die alsmaar toenamen, zakte mijn lichaam afgelopen november als een met lucht gevulde springkasteel waar de stekker uit getrokken werd in elkaar. Het duurde twee maanden voordat ik me überhaupt besefte dat dit niet het einde betekende. Het betekende wel het einde van iets maar ook het begin van iets nieuws. Hier begint mijn fotoserie ook mee.
Gedurende de afgelopen 316 dagen heb ik mijn fototoestel mee de Nederlandse natuur ingenomen. De foto’s die ik van de natuur in en om onze wijk maakten hielpen mij bij het verwerken van mijn burn-out en depressie. Ik ben op zoek gegaan naar een manier van leven die voor onze voorouders heel normaal was. Een leven waarin ‘kiken en asemen’ niet geleerd hoefde te worden maar heel normaal was. Door op zoek te gaan naar de details waar de natuur zo vol mee zit leerde ik mezelf stil te staan en te ademen. Door van een afstand naar een geheel te kijken gaf ik mezelf de kans om te verdwijnen in iets groters en mijn zorgen los te laten.
Deze fotoserie geeft mijn ontwikkelingen in zowel de fotografie als deze nieuwe levenskunst weer.
Dag 60
Tijdens een wandeling kwam ik dit pad tegen.
Een pad dat zowel zonnig was als fris, vol schaduw maar ook vol licht.
Dag 65
Er kwamen scheutjes uit de grond. Het was veel te vroeg maar ze waren er wel al. Ze schoten de lucht in en hielden moed.
Dagen 78
Ik keek naar de natuur in Flevoland. Het lag vast aan de nieuwe omgeving en de spontaniteit van de trip maar de kleinere momenten en details werden plots kraakhelder.
Dag 79
Dag 80
Dag 125
Ik was de weg kwijtgeraakt en hulp bleef uit. Het werd overal kouder maar nog het meest in mij. Toen ik na 45 dagen weer naar buiten kon, zag ik dat er een nieuw seizoen klaar stond om aan te breken.
Dag 130
De pracht die de zon met zich meebracht betoverde de buurt. De bomen en struiken hingen vol bloesem. De wereld sprak over nieuwe kansen.
Dag 195
Al mijn energie en aandacht gedurende de afgelopen 65 dagen ging naar begrijpen, voelen, veranderen. De natuur veranderde mee. De madeliefjes dansten vrolijk in de wind.
Dag 254
We zochten een nieuwe omgeving op. Tenerife. De kleuren waren zo fel en de natuur zo anders dan thuis. Iedere foto zong van energie, van geluk, van de liefde.
Dag 255
Dag 256
Dag 257
Dag 258
Dag 259
Dag 260
Dag 261
Dag 277 & 279
De wereld om me heen hielden een nazomers gloedje vast. Samen wachtten we in spanning op wat de herfst zou brengen
Dag 279
Dag 298
Ik nam tijd om stil te zitten en te wachten op de vlinder. De smaak van de wilde framboos te proeven. De zon op mijn gezicht te voelen.
Dag 300
Dag 303
De dauw bleef lang op de klaveren zitten. Ik kon dichtbij genoeg komen dat de grens tussen dauw en tranen onzichtbaar werd.
Dag 312
De natuur begon zijn terugkeer naar de aarde. Om zo de jaarlijks cyclus heel te maken.
Dag 314
Ik werd verrast door de plots komst van zonnebloemen in onze eigen voortuin. Wie had kunnen weten dat iets dat zo in vergetelheid was gevallen zoveel pracht zou brengen?
Het is griezelig om jezelf zo bloot te stellen. Hoewel deze foto’s niet heel persoonlijk lijken, betekenen ze voor mij wel heel veel. Laat je een comment achter? Doe dat dan met liefde.
