Zeer vermoeiende dagboek #3

Ik liep vandaag een oud studiegenoot tegen het lijf. Zo een waar ik tijdens m’n studie wel vaker mee heb gekletst en sinds ons afstuderen wel eens tegen het lijf ben gelopen. Ooit had ik bijna gesolliciteerd bij het bedrijf waar hij werkt. Ooit hadden we samen wat muziek gemaakt. Zo’n kennis waar je altijd eventjes “Hoi!” tegen roept maar verder niet echt iets te vertellen hebt.

Maar vandaag veranderde onze relatie binnen een paar tellen.

jessica-f-763325-unsplash
hide-obara-7677-unsplash

 

Inmiddels heb ik mijn antwoord klaarliggen. Het antwoord op deze vraag, en soortgelijke vragen, kan een beetje verschillen afhankelijk van hoe moe ik ben. Maar in principe is het antwoord altijd wel ongeveer hetzelfde.

“Hoe gaatie?”

                                           “Mwa”

                                           “Z’n gangetje”

                                           “Kan beter, kan slechter”

                                           “Joa, zozo”

Er komt altijd heel snel “En met jou?” achteraan. Want het is heerlijk om even met iemand anders leven mee te genieten. Een klein dagdroom momentje voor mij. Zou deze persoon een nieuwe baan hebben? Verhuisd zijn? Iets hebben meegemaakt? Zou deze persoon mij iets vertellen waar ik de komende paar uren of dagen over na kan denken. Kan deze persoon mij een nieuw inzicht geven? 

Deze keer kwam er een antwoord dat ik niet had zien aankomen.

                                           “En met jou?”

“Niet zo goed. Ik zit helaas thuis. Tja, vermoeidheidsklachten…”

anders-jilden-89745-unsplash

Zonder dat ik er over nadenk, steek ik mijn hand de lucht in. “High five! En welkom bij de club!” Plots staan we allebei te lachen. Welkom bij de club… De club van de vermoeide zombies. De club van werklui die niet functioneren. De club van mensen die keihard hun best doen iedere dag maar de meeste dagen niet weten wat links en rechts is.

Het is niet fijn om bij zo’n club te horen. Het is niet alsof ik nou gepland had om maandenlang thuis te zitten, wachtend op hulp van iemand die denkt hier verstand ervan te hebben. Stempels geplakt te krijgen. Chronisch vermoeid. Depressief. Somatoforme klachten.

Ik had een plan. Meerdere plannen zelfs. Ik had een loopbaan, eigen bedrijf en hobbies.

Nu heb ik Netflix en de vier muren om me heen.

sharon-mccutcheon-576867-unsplash

De vriendin van de mijn oud studiegenootje kijkt een beetje ongemakkelijk. Ze is nog niet aan het idee gewend. Hij trouwens ook niet. We lachen allebei een beetje schaapachtig. 

Opeens heb ik met deze jongen die ik nauwelijks ken een bondje die anderen nooit zullen ervaren. Hij zit dus ook thuis. Nog niet zo lang. Nee, hij weet niet wat de toekomst ging brengen. Het moet allemaal nog een beetje bezinken.

Ik vertelde hem dat het rot is, dat het vermoeiend is om zo moe te zijn, dat ik weet hoe hij zicht voelt.

We knikten allebei instemmend. Dit wat we allebei liever niet hadden ervaren. Het gebeurt nu toch. En we hebben totaal geen keus.

“Gaan we gauw koffie drinken?” Vraag ik. 

We maken immers deel uit van dezelfde club.