Toegeven waar je allemaal last van hebt. Niet alleen de buitenwereld maar ook aan jezelf.
Het was voor mij afgelopen november de eerste stap. Eerlijk zijn over wat er allemaal speelt. Ten eerste tegenover mezelf. En hoewel ik graag door had willen draven, m’n ogen had willen sluiten voor de dingen waar ik dagelijks tegenaan botstse, lukte het niet meer.
M’n lijf schreeuwde het uit. Ik voelde pijn, in m’n rug, hoofd, benen. Ik kon een arm amper gebruiken zonder constant pijn van verkrampte spieren te hebben, een been hield m’n eigen gewicht nauwelijks. Daar boven zweefde de alomvattende vermoeidheid. De reden waarom mijn oogleden het grootste deel van de dag als schuurpapier aanvoelden.
Terwijl ik dit typ voel ik mijn hart en hoofd allebei iets anders roepen.
“Goedzo! Zet op papier hoe het voelde, schrijf het van je af, hier heeft misschien een ander iets aan!”
“Stel je eens niet zo aan. Iedereen heeft pijn. Iedereen is moe. Jij hebt het echt niet erger dan de volgende.”
Toen ik eind oktober tijdens een afspraak bij de revalidatie arts voor de zoveelste keer de vraag kreeg wat ik allemaal al deed om ervoor te zorgen dat ik op een enigszins verantwoorde manier de dag doorkwam, somde ik een flinke hoeveelheid dingen op.
- Precies 9 uur voordat de wekker gaat in bed liggen.
- Alleen water en thee drinken.
- Niet meer snoepen na het avondeten.
- Doordeweeks na het avondeten niet meer de deur uitgaan.
- Één keer per maand uiteten.
- Doordeweeks geen alcohol.
- Voor iedere klas een vervangingsplan klaar hebben.
- Voor elke vertaling extra uren inplannen voor het geval het niet op tijd af is.
Deze regels, en nog wel meer, moesten altijd allemaal kloppen. Het was niet iets dwangmatigs. Het waren gewoon regels waar ik mezelf mee beschermde. Als ik me niet aan deze regels hield was het mijn eigen schuld dat ik zo moe was en mocht ik er niet over klagen. Dan had ik ook niets te klagen. Want als ik netjes de regels had gevolgd had ik nergens last van gehad. Althans. Dat vertelde ik mezelf.
Toen de revalidatie arts me vroeg wat ik allemaal vermeed omdat het me te moe zou maken, kwam er nog een langere lijst.
- Niet met vrienden afspreken.
- Niet naar concerten gaan.
- Niet naar evenementen waarbij ik niet zeker ben of er stoelen zullen zijn gaan.
- Niets vettigs eten.
- Geen prik drinken.
- Niet naar de kroeg, kermis, discotheek, carnavalsfeest of überhaupt andere feesten gaan.
- Geen alcohol drinken.
- Niet meer dan 3 dagen in de week voor een klas staan.
- Niet langer dan 45 min. wandelen.
- Niet naar een grote stad gaan.
- Niet langer rijden dan 60 min.
- Nergens overnachten met vrienden.
Tijdens het opnoemen van deze lijst barstte ik in huilen uit. Zoveel dingen die ik niet meer deed. En niet omdat ik het niet wilde, niet omdat ik het niet leuk vond, maar omdat mijn lijf het niet meer toeliet.
Jarenlang had ik mezelf ervan overtuigd dat ik het niet leuk vond, dat het allemaal niet meer bij mij paste. Dat ik geen behoefte had om die dingen te doen.
Maar ik vond het wel leuk om een paar wijntjes te drinken en ik vond het wel leuk om een flink stuk te wandelen of lekker lang door de stad te draven. Ik genoot er wel van om lekker een week voor de klas te staan en ik vond het heerlijk om spontaan met vrienden iets af te spreken.
Ik weet niet hoe lang het nog gaat duren. Volgens veel mensen is het een lang proces waar ik nu eindelijk aan durf te beginnen. Om heel eerlijk te zijn zie ik daar best van tegenop.
Als puntje bij paaltje komt, wil ik weer vrij kunnen leven. Doen waar ik zin in heb, een toffe baan hebben, me verheugen op onze bruiloft en de honeymoon die we aan het plannen zijn.
Om dat te kunnen doen zal er veel moeten gebeuren.
Toegeven aan alles wat niet lukte was stap één. Inmiddels sta ik ook in de startblokken voor de stappen die nog komen gaan.
Inmiddels staan er nog meer dagboek pagina’s online. Benieuwd naar hoe mijn vermoeide reis verder gaat?
Klik dan hier om de volgende pagina te lezen →
