“I know how you feel right now
Losing dreams you’ve come to care about
I know what you need right now
You need to come on home so I can hold you tight” – Krezip
Is het niet een beetje dramatisch? Om een blogpost te beginnen met een liedtekst? Volgens mij was de laatste keer dat ik een liedtekst citeerde in 2009 en ik weet vrij zeker dat ik de liedtekst onder mijn toenmalige msn naam had geplakt ofzo.
Mijn hele leven lang verbind ik me al met muziek. Het zijn vaak niet de akkoorden, melodien of instrumenten die iets met me doen en het zijn niet de leden van een bandje of die ene singer songwriter. Het zijn vaak puur de teksten die me raken. Dus toen ik laatst ’s ochtends wakker werd met een melodie in mijn hoofd en de tekst van dat lied gedurende de dag steeds vaker voorbij flitste in m’n gedachten zocht ik het op spotify op.
Het refrein van een liedje van Krezip (die binnenkort trouwens op Pinkpop staan veeeet!), een lied dat over een maand 10 jaar oud wordt, had zich plots vastgezet in m’n hoofd. Ik had het nergens gehoord, had al jaren niet meer over Krezip nagedacht zelfs, maar plots raakte dit lied me. In eerste instantie was het alleen het refrein die zich talloze keren herhaalde in m’n hoofd.
Het heeft alles te maken met de reden waarom ik op dit moment thuis zit. Ze noemen het een burn-out, of zeggen dat ik ben opgebrand, of ze vinden dat ik chronisch vermoeid ben, of ze noemen het Myalgische Encefalomyelitis. Al sinds half November, vandaag is de 70e dag, kan ik hierdoor niet werken. Ik kan de meeste dagen ook niet stofzuigen, een wasje draaien, met vrienden afspreken, televisie kijken, een boek lezen, auto rijden, lachen, eten, telefoneren, muziek luisteren…
Er zijn dagen waarop ik net niks kan. Ik zorg er voor dat ik ergens gedurende de ochtend een blokje om wandel met de hond, Annabelle, en ik zorg dat er ’s avonds iets te eten op tafel staat. Soms ben ik naar de winkel geweest en heb ik iets vers gekookt, soms heb ik pizza laten bezorgen. Het ligt er maar net aan hoe het gaat.
Poeh het klinkt allemaal zo overdreven. Ook al deal ik hier nu al meer dan 2 maanden mee, ik vind het nog steeds loodzwaar. Als mensen vragen hoe het gaat beantwoord ik heel lief, want ik zou niet weten hoe het anders moet: Tja, het zou beter kunnen. Maar het komt vast wel goed!
Alles loslaten: m’n eigen klas, m’n bedrijf, het huishouden, m’n sociale contacten, m’n toekomstplannen. En thuis zijn. Thuis bij mijn floefichtje vriendinnetje Annabelle en het vriendje (inmiddels verloofde) Bas. Zelf kon ik in het begin niet inzien dat dit voor mij de enige optie was om beter te worden maar dankzij de steun om me heen gaf ik eindelijk toe.
Ik weet hoe je je nu voelt
Je laat alles los waar je om gaf
Ik weet wat je nu nodig hebt
Ga toch naar huis en ga voor jezelf zorgen
